Musicians Paradise lusthof in De Nieuwe Stad

Musicians Paradise: een muzikaal lusthof in De Nieuwe Stad
Sinds 1979 kleurde het Amersfoortse jazzfestival het historische hart van de stad, met als herkenningspunt de statige Onze Lieve Vrouwetoren, die als een stille wachter boven de klanken uit torende. In augustus 2025 klonk daar nog de laatste echo van het Amersfoort World Jazz Festival. Maar dit jaar waaide er een frisse wind door het festival: een nieuwe naam, een nieuwe plek, een nieuw gevoel.

Musicians Paradise streek neer in De Nieuwe Stad, op een steenworp afstand van het oude centrum. Deze voormalige industriële zone – ooit het domein van Unilever’s tandpastafabriek – heeft zich in de afgelopen jaren ontpopt tot een bruisende microstad vol creativiteit, innovatie en karakter. Hier, tussen bakstenen gevels en rauwe charme, vond het festival zijn nieuwe thuisbasis.

Het Oliemolenkwartier vormde het kloppend hart van Musicians Paradise: een festival vóór en dóór muzikanten, waar liefhebbers en muzikanten uit vele windstreken zich welkom weten. Vier dagen lang dompelde het publiek zich onder in live-optredens, opzwepende jamsessies en inspirerende masterclasses – allemaal samengebracht binnen één levendige festivalruimte.

Wij bezochten Musicians Paradise op vrijdag en zaterdag, en lieten ons onderdompelen in de sfeer, de muziek en het pure plezier van deze nieuwe muzikale oase.

ZINDERENDE ZOMERAVONDEN EN STOMENDE SOLO’S
Het is een zeldzaam warme avond wanneer Candy Dulfer het grote podium betreedt en nog een extra vuurtje opstookt. Haar optreden is het sprankelende vervolg op een bijzonder moment: haar vader Hans Dulfer vierde hier de avond ervoor zijn 85ste verjaardag met een eigen show. Maar van een schaduw van het verleden is geen sprake – Candy, inmiddels een gevestigde naam van wereldformaat, staat in vol ornaat met een energieke band achter zich. Ze grijpt moeiteloos terug op haar rijke repertoire, waaronder natuurlijk Lily Was Here, de hit uit 1989 die ze samen met Dave Stewart opnam en die nog altijd gekoesterd wordt als een jazzklassieker met popallure.

Zuco 103 met gasten in FLUOR

EEN FESTIVAL VOL MUZIKALE WERELDEN
Musicians Paradise is veel meer dan één hoofdpodium. Naast deze ‘mainstage’ ontvouwt zich in het hart van de De Nieuwe Stad een bruisende wereld vol klanken en kleuren. Neem FLUOR: een ruime, strak ingerichte clubzaal waar alles draait om optimale geluidsbeleving. In hetzelfde gebouw bevindt zich ook het intiemere FLUOR café, voor de gelegenheid omgedoopt tot World Jazz Stage. Hier wisselen muzikanten elkaar razendsnel af, en het podium leent zich perfect voor één van de kerntradities van dit festival: de spontane, sprankelende jamsessies die elke festivaldag afsluiten onder de noemer World Jazz Sessions. De sfeer is er los, uitgelaten en vol verrassing – een paradijs voor de improvisatiekunstenaar.

Verderop ligt Hoog Vuur, de toegangspoort tot De Prodentfabriek en tegelijkertijd het decor voor kleinere, meer akoestische optredens. Helaas viel het eerste concert op vrijdagavond in het water – ironisch genoeg door het geluid van buiten, afkomstig van de mainstage. Gelukkig bleven de overige locaties goed geïsoleerd van elkaars decibellen, zodat de magie van elk concert behouden bleef.

SWINGENDE NACHTEN IN NEW YORK-STIJL
In de stijlvolle concertzaal van De Prodentfabriek barstte de New York Jazz Club Night los. Een avond zoals jazzminnend publiek het zich droomt: zwetende blazers, soulvolle stemmen en een sfeer alsof je op een kruk aan de bar van een jazzclub in Harlem zit. Het Round Midnight Orchestra speelde twee avondvullende sets, ondersteund door de expressieve stemmen van Deborah J. Carter en Paul van Kessel. Later betrad Graziëlla Hunsel Rivero het podium, met flair en finesse, en met de charmante Koen Schouten als gastheer en gids door het programma. “It don’t mean a thing if it ain’t got that swing,” werd hier tot levensmotto verheven.
De bezetting? Een jazzfan likt er zijn vingers bij af:
Lucas Santana – tenorsaxofoon
Ben van den Dungen – tenorsaxofoon
Rolf Delfos – altsaxofoon
Ellister van der Molen – trompet
Miguel Rodriguez – piano
Marius Beets – contrabas
Mitchell Damen – drums

Oekraïense pianiste Olga Danchenko in FLUOR café

NIEUWE STEMMEN, OUDE ZIELEN
In FLUOR café maakte de Oekraïense jazzpianiste Olga Danchenko indruk met een gelegenheidstrio en eigen composities die zowel breekbaar als krachtig klonken. Haar optreden smaakte naar meer – en die kans kregen we, want op dit festival duiken musici vaker op dan je denkt. Dat is ook het mooie: jonge talenten krijgen hun kans om zich op verschillende momenten en plekken in de kijker te spelen, vaak als gast in andere bezettingen.

Zo zagen we altsaxofonist Femke Mooren en trompettist Charlie Philips bij het groovende Zuco 103, dat met zijn opzwepende Brazilectro na 25 jaar nog steeds tot de top van de Nederlandse muziekscene behoort. Mooren dook de dag erna opnieuw op bij Ramón Valle & Maite Hontelé, terwijl Philips weer schitterde bij Jef Neve & Teus Nobel. Het netwerk leeft, ademt en bloeit.

ENERGIE DIE NIET TE STOPPEN WAS
In Hoog Vuur stond de airco hoog. Daar vulde de Nederlandse tablaspeler Heiko Dijker het Indiaase duo met klassieke vocalist Krishna Bongane en sarangispeler Sandeep Mishra bij twee indrukwekkende raga’s.

PARRA.DICE
De avond in FLUOR werd afgesloten door het overdonderende Parra.dice – een negenkoppige formatie die met bezieling en vuur speelde, ondanks een opvallend kleine opkomst. Was het de verzengende hitte? Het late tijdstip? Wat het ook was, het lag zeker niet aan de muziek, noch aan de tomeloze energie van de band. Ondertussen werd er in FLUOR café nog lang doorgejamd. Tot ver na middernacht gloeiden de noten in de lucht.

Jetse de Jong & Lucas Santana met gast Charlie Philips

VLEUGELVRIENDEN
Het zaterdagprogramma trapte al vroeg af, om 14.00 uur in FLUOR, met een bijzonder drieluik onder de noemer Vleugelvrienden. Drie intieme duoconcerten, telkens met een pianist in dialoog met een andere instrumentalist – en telkens met een jonge gastmuzikant die een nummer kwam meespelen.
Pianist Jetse de Jong opende samen met saxofonist Lucas Santana met muziek van Dorothy LaBostrie, een vergeten parel uit het midden van de vorige eeuw. LaBostrie probeerde haar liedjes ooit aan de man te brengen in de bruisende straten van New Orleans, en schreef uiteindelijk Tutti Frutti, de klassieker die Little Richard wereldberoemd maakte. De Jong beweegt zich met overtuiging in een eigenzinnige uithoek van de jazz. Zijn optreden, met als verrassing een gastbijdrage van Charlie Philips, was onderhoudend, warm en stilistisch eigen.

Ramón Valle, Maite Hontelé en gast Femke Mooren

SALSA
Minstens zo boeiend was het optreden van de Cubaanse pianist Ramón Valle en de Nederlandse flügelhornist Maite Hontelé. Beiden vertelden met hun muziek verhalen die recht het hart in gingen. Hun recent opgenomen album, vers van de studio in Havana, was nét op tijd gearriveerd – een doosje glanzende cd’s dat zorgde voor een heuse Amersfoortse primeur. De zaal luisterde ademloos, en wie wilde kon een stukje Havana mee naar huis nemen. Altsaxofonist Femke Mooren, die Hontelé al kende van hun samenwerking bij het Nationaal Jeugd Jazz Orkest, voegde zich bij het duo voor een gastbijdrage. Haar warme klank en soepele frasering sloten naadloos aan.

Jef Neve en Teus Nobel

MALARIA
De Belgische pianist Jef Neve had een onverwacht souvenir meegenomen uit Mombassa: een muggenbeet die hem malaria bezorgde. Geen sinecure, waardoor hij eerder geplande optredens moest schrappen. Maar in Amersfoort zat hij weer monter achter de vleugel, fris en scherp als vanouds. Samen met trompettist Teus Nobel speelde hij een selectie uit hun kleurrijke en avontuurlijke repertoire. Het duo sloot de Vleugelvrienden-serie in Musicians Paradise met een muzikaal uitroepteken af.

Catching Cultures Orchestra met bandleider Hermine Schneider

INTERCULTUREEL
Eerder op de dag bracht het Utrechtse Catching Cultures Orchestra het grote podium tot leven met een explosie aan culturen, klanken en kleuren. Dit gezelschap, opgericht door trompettist Hermine Schneider, verzamelt muzikanten met wortels over de hele wereld.
Instrumenten als de talking drum, de Armeense duduk, de Arabische ud en de Chinese erhu kregen moeiteloos een plek in de arrangementen. Dit is muziek die grenzen overstijgt en verbinding smeedt, met kwaliteit én toegankelijkheid. Het publiek werd getrakteerd op een rijke, diverse sound die nieuwsgierig maakte naar meer.

Michael Varekamp, Tess Merlot en Harry Emmery

LA VIE EN ROSE
Dat Franse chansons uitstekend samengaan met jazz, bewees zangeres Tess Merlot. Samen met Michael Varekamp en The Legends bracht ze een ode aan het Franse chanson – van Piaf tot Brel, van Aznavour tot Merlot zelf.
Misschien was het grote mainstage net iets te ruim voor de intieme sfeer die haar muziek verlangt, maar dat kon haar enthousiasme en passie niet deren. Elk nummer werd gebracht met hart en ziel, en het publiek liet zich gewillig meevoeren naar het Parijs van toen.

Peter Beeys met orkest en Stochelo Rosenberg

BEETS, BEETS, BEETS
Peter Beets – ongetwijfeld de meest zichtbare van de drie aanwezige Beets-broers – stond zaterdagavond in de spotlights met zijn New Jazz Orchestra, in de industriële setting van de Prodentfabriek. Deze strak georganiseerde muzikale machine kreeg versterking van niemand minder dan gipsyjazz-legende Stochelo Rosenberg.
Met rijke arrangementen van Rob Horsting en enkele last-minute aanpassingen werd de lat hoog gelegd, maar de solisten sprongen er moeiteloos overheen. Wat zich in het hoofd van Peter Beets afspeelt, moet eruit – en hoe. Hij vertelde gepassioneerd over zijn muzikale keuzes, en het publiek hing aan zijn lippen.
Natuurlijk ontbrak Nuages niet, Stochelo’s favoriet. Maar ook klassiekers als In A Sentimental Mood gaven de avond glans. De sfeer in de zaal was die van pure concentratie én opwinding – jazz op zijn best.

Op het podium van FLUOR café passeerden talloze musici zoals de Zuid-Afrikaanse trompettist Darren English en veel meer……

PARADISE FOREVER
Als bezoeker, verslaggever en fotograaf moet je kiezen. Wat wil je bezoeken, waar wil je wat over vertellen en wat kun je laten zien? Bewuste keuzes maken is ook aan de organisatie. Dat doen ze hier al jaren volgens hun formule van het World Jazz Network. Dat internationale netwerk kwam dit jaar misschien wat minder sterk uit de verf. Werken met een nieuwe lokatie – die overigens zeer geslaagd is en alle eigenschappen van een intiem festival met zich meedraagt – en een nieuw budget levert een behoorlijke transformatie op.  Musicians Paradise deed zijn naam verder alle eer aan. Hier vervaagden muzikale grenzen, vonden generaties elkaar en kreeg improvisatie alle ruimte. Met deze nieuwe locatie heeft het festival niet alleen een vlag geplant, maar ook een kans gecreëerd om in de komende jaren verder te groeien, te experimenteren en zichzelf opnieuw uit te vinden.

MUSICIANS PARADISE
De Nieuwe Stad
Amersfoort(NL)
12, 13, 14 en 15 juni 2025
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer

MUSICIANSPARADISE.NL