Uitbuiken met uitgebalanceerd muzikaal driegangenmenu
Na de kerstdagen 2019 buikten wij uit tijdens een in Paradox uitgeserveerd muzikale driegangenmenu. Vrijdag 27 december 2019 is de voorlaatste dag van de 27e editie van Paul van Kemenade’s Stranger than Paranoia. Zaterdag 28 december sluit het festival af.
ZANDKORRELS
De chefkok van het festival kwam persoonlijk het voorgerecht opdienen. Samen met pianist Stevko Busch bracht Paul van Kemenade juist een nieuw album uit genaamd Double Solo en dat werk paste uitstekend als slow starter. Een subtiel en verrassende samenhang tussen de altsaxofoon en piano bestaande uit vooral lichte en transparante improvisaties. Deze improvisatie dragen titels als Double Solo #2, #3 waarbij de melodielijn als kleine zandkorreltjes door de lucht waait. Of One horn – one piano dat op het Tilburgse podium klinkt als een ontspannen, melancholiek liedje als een zoetzachte zomerbries.
PRACTICAL JOKE
Met Stranger Than Four Baritones staat er een festivaleditie van The Four Baritones, een saxofoonkwartet dat ruim twintig jaar geleden ontstond als practical joke. De vier baritonsaxen klonken samen zo overweldigend dat de grap bestaansrecht kreeg.
Starten met El Cant Dels Ocells, een Catalaanse kersttraditional, om vervolgens met het aan Frank Sinatra klevende The Best Is Yet To Come geeft al aan dat de grommende heren zich niet door stijl, tijdvak of geografische herkomst laten beperken in hun repertoirekeuze. Van het 65 jaar oude nummer Gerry Mulligan’s Motel naar het 400 jaar oude melancholieke
Go Crystal Tears van John Dowland is slechts een kleine stap voor de baritonmannen. En om het nog wat eclectischer te maken, wordt ook de computer in de strijd gegooid. Loops en electronica voegen een extra dimensie toe aan Christina. De titelnaam verwijst naar de Australische echtgenote van Niels Bijl. En het toeval wil dat Niels de volgende dag emigreert naar Australië. De muziek van de mannen met de grote toeters valt buitengewoon goed in de smaak bij het Tilburgse publiek. Met de Prelude Opus 16 nummer 4 van de Russische pianist/componist Alexander Scriabin grommen de muzikanten gezamenlijk hun encore.
ELECTRIC BAND
De Beets Brothers zijn, toch in ieder geval in Nederland, een instituut geworden. Ze treden inmiddels 25 jaar samen op. En voor de gelegenheid doen ze dat met hun Electric Band. Naast de “brothers” staat de overal inzetbare (mits beschikbaar) gasttrompettist Ruud Breuls op het podium en zit de 22 jaar jonge Tim Hennekes achter het slagwerk. Alexander Beets speelt tenorsaxofoon en Marius Beets de contrabas. Tot zover de traditionele bezetting van een mainstream jazzensemble voor een breed publiek. De immer goed gebekte en vingervlugge pianist Peter Beets moet dan het gezelschap “electric” maken met zijn synthesizer en Rhodes. We kennen hem vooral van zijn virtuoze pianotechniek en zijn voorliefde voor Oscar Peterson. Het werk van Misha Mengelberg ligt hem, getuige zijn participatie in The Quartet NL, ook prima, maar wel op de vleugel. Met een Beetscompositie Is It Wrong To Be Right? die naadloos overgaat in A Quick Sketch van Ron Carter wordt het derde deel van de avond ingeluid. Het kost wat moeite om los te komen. Met de ballad Jessica van Herbie Hancock, (“vermoedelijk opgedragen aan een vrouw”, volgens Peter Beets) en via Happiness Is Now (“en straks aan de bar”) wordt de meer funky weg ingeslagen en komt het allemaal toch nog goed ook dankzij een spetterende solo voor Ruud Breuls.
DUO STEVKO BUSCH/PAUL VAN KEMENADE
Stevko Busch – piano
Paul van Kemenade (as) cd presentatie Double Solo
STRANGER THAN FOUR BARITONES
Jan Menu – baritonsax
Nils van Haften – baritonsax
Niels Bijl – baritonsax
Ties Mellema – baritonsax
BEETS BROTHERS 25 JAAR / PETER BEETS & ELECTRIC BAND
Ruud Breuls – trompet, flugelhorn
Alexander Beets – tenorsax
Marius Beets – contrabas
Peter Beets – Yamaha MODX8, Rhodes Mark V
Tim Hennekes – drums
STRANGER THAN PARANOIA
Paradox Tilburg (NL) 27 december 2019
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer
