Zeeland Jazz sluit af met climax

TIEN JAAR ZEELAND JAZZ: VUUR, VERWONDERING EN VERBONDENHEID
Het Zeeland Jazz Festival vierde dit jaar zijn tiende editie — een mijlpaal die extra feestelijk voelt na de turbulente coronajaren waarin de telling even uit de pas liep. Maar tien is tien, en dat verdient applaus. Wij sloten aan bij het slotconcert van het eerste festivalweekend, in het altijd sfeervolle Porgy en Bess in Terneuzen. Het Ramón Valle Trio, aangevuld met de vurige klanken van Maite Hontelé op de flugelhorn, zorgde voor een ware stormloop op de kaartjes. De zaal was afgeladen vol, maar wij lieten ons niet zomaar de deur wijzen. Wat volgde waren twee zinderende sets die de zondagmiddag tot een warme, muzikale eruptie maakten.

MIDDELBURG
Het tweede festivalweekend bracht ons naar Middelburg, waar we op vrijdagavond, zaterdag en zondagmiddag de stad doorkruisten langs verschillende podia. We dachten even terug aan 2016, toen de eerste editie van Zeeland Jazz nog plaatsvond op het statige Abdijplein — groots en toch intiem. Een plek die sindsdien niet geëvenaard werd, al komt het Molenwaterpark, met zijn open karakter en gratis concerten vanaf de muziektent, aardig in de buurt.

Paradox Jazz Orchestra met Marius Preda

BIGBAND VAN HET ZUIDEN
Voor de feestelijke aftrap van het Middelburgse deel begeven we ons naar de Schouwburg aan het Molenwater. Daar luidt het Paradox Jazz Orchestra, versterkt door de virtuoze cimbalomspeler Marius Preda, het weekend in. De in Nederland wonende Preda, maar geboren in Boekarest, laat zijn cimbalom — een instrument dat doorgaans thuis is in de Hongaarse volksmuziek — vloeiend versmelten met klassieke elementen en jazzy grooves. Speciaal voor deze gelegenheid zijn er unieke arrangementen geschreven, die de klankkleur van het ongewone snaarinstrument prachtig tot zijn recht laten komen.Voor “de bigband van het Zuiden” is het bovendien een bijzondere avond: hun allereerste optreden op Zeeuwse bodem. Een primeur, en wat voor één.

FEESTELIJK
Wie wél gekleed leek voor een feestje, was de jonge Londense altsaxofoniste Camilla George. In een kleurrijke outfit en met sprankelende energie betrad ze het podium — speciaal overgekomen voor Zeeland Jazz. Met drie indrukwekkende albums op haar naam – Isang (2016), The People Could Fly (2018) en Ibio-Ibio (2022) – heeft George zich stevig verankerd in de internationale jazzscene. Niet voor niets kroonde de Evening Standard haar tot “The Golden Girl of Jazz”. Een titel die ze op overtuigende wijze waarmaakt, ook hier, met haar vaste band aan haar zijde.
In haar muziek duikt George diep in haar Nigeriaanse roots en weeft ze verhalen over identiteit, cultuur en geschiedenis tot een rijk muzikaal tapijt. Die gelaagdheid doet echter geen afbreuk aan de speelse vitaliteit van haar optreden – integendeel. Vanaf de eerste noot weet het ensemble een ontspannen, warme sfeer neer te zetten, waarin het publiek moeiteloos wordt meegezogen. Ook gevoelige thema’s schuwt ze niet. Zo krijgt het meeslepende The Long Juju Slave Route of Arochukwu, van het album Ibio-Ibio, een diepe lading zonder zwaar te worden. Het resultaat is een krachtige versmelting van Afrikaanse ritmes en eigentijdse jazz – opzwepend, eerlijk en onontkoombaar.

Louis Armstrong Celebration Band

NEW ORLEANS ONDER DE LANGE JAN
Een totaal andere sfeer heerst er even later op het Koorkerkplein, onder het wakende oog van de Lange Jan. Daar wordt, op deze zwoele zomeravond, uit een ander muzikaal vaatje getapt. Trompettist Michael Varekamp neemt het publiek mee op reis door het leven van jazzicoon Louis Armstrong. Voor de gelegenheid ruilt hij zijn trompet af en toe in voor zang, en samen met zijn Louis Armstrong Celebration Band brengt hij een tweeënhalf uur durend eerbetoon aan Satchmo.
Vanaf het volgepakte terras genieten luisteraars – zittend, licht deinend, glimlachend – van een sprankelende ode aan Armstrongs klassiekers. Varekamp vertelt niet alleen over de avonturen van de legendarische muzikant, hij laat ze ook herleven in muziek die bruist van energie en swing. Het is een avond waarop het verleden tastbaar wordt, gedragen door warme trompet-, saxofoon en pianoklanken ondersteund door een stevige ritmesectie. Het zijn mooie verhalen en een sfeer die past bij een warme zomeravond.

Sly M Jazz in het Molenwaterpark

JAZZ ON A SUMMER’S DAY
Sly M is een band in opmars: drie jonge honden en een doorgewinterde grombaard die samen de boel laten swingen alsof hun leven ervan afhangt. Op het podium van de witte muziektent staat voor pianist Miguel Rodriguez een feestelijk rode vleugel te glimmen in het zonlicht. In het groene Molenwaterpark mengen de muzikanten hun gedeelde repertoire tot een bruisende cocktail. Ze geven plankgas onder de witte muziektent, waar de klanken vrijuit de lucht in stromen.
Bandleider Ben van den Dungen praat de nummers aan elkaar met geestige, sappige anekdotes, alsof hij net uit een jazzroman is gestapt. Het publiek wordt meegenomen langs klassiekers als So in Love (Cole Porter), Shout ’Em Aunt Tillie (Duke Ellington), The Hippest Scat in Hollywood van Horace Silver en I Want to Talk About You (Billy Eckstine). De finale? Een vurige versie van Angelica van Coltrane en Ellington. De tijd vliegt voorbij op deze zwoele zomerdag vol swingende verhalen en dampende solo’s.

Internationaal kwartet Sage

SAGE
De vier jonge musici van Sage – twee uit Frankrijk, één uit Bulgarije en één uit Portugal – vonden elkaar op het Conservatorium van Amsterdam. Hun klank is net zo internationaal als hun roots. Met hun frisse en eigenzinnige aanpak schopten ze het tot de halve finales van de Keep An Eye International Jazz Awards, en in Middelburg laten ze horen waarom.
Trompettist Romain Gachot opent het concert met een avontuurlijke bewerking – van de hand van drummer Alexander Ivanov – van I Cried For You, ooit beroemd geworden door Billie Holiday. Elk bandlid schrijft voor de groep, en dat hoor je. Het expressieve Relaxation – geschreven door Gachot – glijdt moeiteloos over in het dromerige Book Hotel. Hun muziek is een verkenningstocht waarin moderne jazz samensmelt met ieders muzikale achtergrond. Het resultaat is fris, gelaagd en bovenal persoonlijk. Ze willen het publiek raken met hun eigen nummers – en dat lukt. Wij waren geraakt.

Sprankelende PEAX in het park

PEAX
Saxofonist Ties Mellema speelt muziek – en denkt niet in stijlen. En percussionist/paukenist Barry Jurjus? Die vind je net zo makkelijk in een symfonieorkest als in een sambagroep, zolang het de hokjes overstijgt. Samen vormen ze PEAX, een muzikaal experiment dat zijn wortels vond in de coronatijd en sindsdien uitgroeide tot een genre-overstijgend spektakel.
Wat je hoort, is moeilijk te vangen in woorden: elektronische klanken, klassieke lijnen, drum-’n-bass, techno, Afrikaanse ritmes, gregoriaanse echo’s, funk, jazz en avant-garde – alles kan, alles mag, alles mengt. Een beetje technische kennis is handig, want live komt er nogal wat bij kijken. Gelukkig hebben ze Thomas Myrmel achter de knoppen, die niet alleen componist en musicus is, maar ook technisch wonderdokter.
Het concert opent met kerkklokken van /KERK (scheve kerk) en binnen no time pompt een vette groove door het park. Mellema wisselt van saxofoon alsof het niets is – van sopraan tot bas, inclusief een flinke dosis elektronica. Jurjus switcht moeiteloos tussen instrumenten en posities op het podium. PEAX is een belevenis, een trip, een grensverleggend klanklandschap dat geen minuut hetzelfde blijft

Na drie totaal verschillende, maar stuk voor stuk adembenemende concerten is om half zes het parkprogramma ten einde. Gelukkig hebben we nog drie uur voordat The Ploctones en Zuco 103 het volgende muzikale hoofdstuk van deze dag schrijven.

The Ploctones are back!

BACK ON THE PLOC
In poppodium De Spot in Middelburg prijken twee Nederlandse jazzbands op het affiche die stuk voor stuk geschiedenis hebben geschreven. Beide formaties dragen een onmiskenbare signatuur, ademen internationale klasse en hebben samen meer dan een leven aan optredens op hun naam staan. Terwijl het publiek zich warmdraait en afkoelt, voorziet DJ Etune de ruimte van zwoele grooves en ritmische beats – een muzikale lijm tussen de sets door.

The Ploctones zijn terug van weggeweest. Na een adempauze – elk bandlid druk in de weer met andere muzikale of persoonlijke avonturen – is het stof van hun instrumenten geblazen. En dat niet alleen: er ligt ook wat nieuw materiaal op de lessenaar. Eén nummer komt van saxofonist Efraïm Trujillo; de rest is het geesteskind van gitarist Anton Goudsmit – het geweten van de band.
De avond trapt af met een ballad – ingetogen, maar doordrenkt van de stedelijke flair die The Ploctones zo eigen maakt. Dan gaat de motor vol open. Het knarst, schuurt en wringt, maar altijd in cadans: een georganiseerde muzikale chaos die je bij de lurven grijpt. Goudsmit en Trujillo slingeren hun vlammende melodielijnen om elkaar heen als twee vurige dansers, terwijl bassist Jeroen Vierdag daar soepel donkere, kronkelende motieven tussendoor vlecht. Ondertussen houdt drummer Martijn Vink de touwtjes strak in handen: zijn ritmestructuur is strak als een metronoom maar vurig als een kampvuur. Het resultaat? Niets minder dan pure, sprankelende Ploctones-energie – spannend, eigenwijs en onweerstaanbaar.

Zuco 103 met stomend slot op zaterdag

ZUCO 103
De zaterdagavond wordt in stijl afgesloten door Zuco 103, een band die al sinds 1999 met volle kracht vooruitgaat. Oprichters Stefan Kruger (drums), Stefan Schmid (toetsen) en zangeres Lilian Vieira – die in datzelfde jaar vanuit Brazilië naar Nederland kwam en afstudeerde aan het Rotterdams Conservatorium (nu Codarts) – vormen de kern van het collectief. In 2024 vieren ze hun 25-jarig bestaan, en dat feest gaat vrolijk verder op het podium van Zeeland Jazz.
Naast het trio van oprichters zijn ook bassist Alex Oele (meer dan vijftien jaar aan boord) en gitarist Valentijn Bannier (eveneens al vijftien jaar op tournee met de band) niet meer weg te denken. Percussioniste Gianna Tam – vaak liefkozend de ‘Nederlandse Sheila E.’ genoemd – is een graag geziene gast en voegt vurige flair toe op conga’s en timbales.

Het concert opent met een opzwepend, ritmisch salvo dat direct de toon zet. Als een tropische trein die op topsnelheid vertrekt, dendert Zuco 103 voort door een landschap van samba, bossa nova en Afro-Cubaanse grooves. De zaal verandert langzaam in een dansvloer: heupen deinen, voeten wiegen, stilzitten is een lastige optie. De muziek is als een warme golf – hypnotiserend en meeslepend – met dampende ritmes, gierende gitaren en de betoverende stem van Vieira als leidraad.
Zo sluiten ze de avond af zoals alleen zij dat kunnen: met flair, energie en een broeierige tropische wind die nog lang in de Middelburgse nacht blijft hangen.

Molenwaterpark en de muziektent

DE FINALE
Op zondagmiddag streek Zeeland Jazz weer neer in het zonovergoten Molenwaterpark voor een finale die de naam eer aan deed. De drukkende hitte van de zaterdag was verdwenen, ingeruild voor zonneschijn en een zacht briesje – het perfecte decor voor drie concerten, sfeervol opgebouwd in, op en rondom de charmante muziektent. Die tent is een vertrouwd gezicht, maar geen vanzelfsprekend podium. Muzikanten verdwijnen vaak in de schaduw aan de achterzijde, zonder podiumlicht en op een flinke afstand van het publiek. De spandoeken die het zicht nog wat belemmeren, helpen vooral de marketing. Toch? Geen mens die er op dat moment om maalt: de sfeer is uitgelaten, verwachtingsvol en warm.

Matthias Van den Brande Quartet

COLORFIELD PAINTINGS
De Belgische tenorsaxofonist Matthias Van den Brande – tegenwoordig woonachtig in Amsterdam – presenteerde een bijzonder kwartet met landgenoot trompettist Jean-Paul Estiévenart en de Nederlandse ritmesectie van bassist Tijs Klaassen en drummer Wouter Kühne. Samen namen ze het publiek mee in Fields of Color, het album dat Van den Brande recent uitbracht, geïnspireerd op het werk van de Letlands-Amerikaanse schilder Mark Rothko (1903–1970).
Zoals Rothko met zijn kleurvlakken gevoelens op het doek smeedde, zo schilderde Van den Brande met klanken. Hij opende samen met Estiévenart unisono met Untitled Stories, waarna het stuk Multiforms zich ontvouwde als een caleidoscopisch klankbeeld: ritmisch gelaagd, harmonisch verrassend, vol beweging. Rothko gaf zijn schilderijen geen titels om geen beelden op te dringen – muziek bleek hier het perfecte verlengstuk van dat principe. Het indrukwekkende Trickling Stardust – geïnspireerd op een doek met wit, grijs, blauw en neerdalende witte stippen – klonk als een droom waarin je wilt blijven hangen. De saxofonist, kleurenblind maar met een rijk innerlijk palet, sloot beheerst af met Yellow Fields. Een concert van grote klasse, subtiel en gelaagd: een vroege zondagmiddagmeditatie in klank.

Luna Maki jong en gretig

LUNA MAKI
Dan de omschakeling: Luna Maki. Aangekondigd als een psychedelische, zevenkoppige Afroband, en dat bleek niets teveel gezegd. Frontman Roger Makizodila – oftewel The Maki – wist vanaf de eerste noot de sfeer volledig naar zijn hand te zetten. De relaxte toeschouwers in het gras stonden op, drawn in by the groove, en verzamelden zich dichter bij het podium.
Met een mix van afrobeat, opzwepende percussie, funky gitaarriffs, dampende toetsen en een krachtige blazerssectie was het al snel feest. Denk aan invloeden van James Brown, maar met een eigentijdse twist. De band is jong en gretig: deze zomer is bedoeld om hun nieuwe materiaal te slijpen, te voelen wat werkt, en klaar te zijn voor een studiorelease volgend jaar. Na optredens op Paaspop, Noorderslag, Footprints en Oerol is Zeeland Jazz een waardevolle aanvulling op hun palmares. En de zomer is nog lang – hun agenda puilt uit.

Veel belangstelling voor Dulfer! Total Response

DULFER
Over volle agenda’s gesproken: Hans Dulfer, 85 inmiddels, staat nog altijd als een vuurtoren op het podium. Met zijn karakteristieke witgelakte Super Action 80 Series II tenor­saxofoon trekt hij meteen de aandacht. Zijn entree mag dan wat traag ogen, de energie die volgt is allesbehalve.
Dulfer en zijn topband kiezen ervoor om meer vooraan in de tent te spelen – dichter bij het publiek, dichter bij de vonk. Het eerste nummer zet de toon: toegankelijk, swingend, en een perfecte gelegenheid om de bandleden voor te stellen. Gitarist Jerôme Hol blaast de boel wakker met een vlammende solo, Koen Schouten laat zijn bariton grommen, bassist Ishaq van Niel danst met zijn instrument als een acrobaat, en drummer Hans Eijkenaar – vaste waarde bij Dulfer – stuwt alles voort met een onstuitbare drive.

Zeeland Jazz sluit af met een vol Molenwaterpark

Spanish Boots, Sahara – energiek, krachtig, sympathiek brutaal. En dan Candy Clouds, geschreven in 1969 bij de geboorte van dochter Candy. Het intro doet opvallend veel denken aan Radar Love van Golden Earring (dat pas jaren later uitkwam). Dulfer sluit af met het onweerstaanbare Big Boy, en het publiek juicht hem toe zoals je een legende toejuicht. Een finale met vuur, flair en gevoel. Het weekend in Middelburg kende een evenwichtige, avontuurlijke en krachtige programmering. Met het draaiboek van de zondagmiddag had Zeeland Jazz zich geen mooier slot kunnen wensen.

ZEELAND JAZZ
TWEEDE WEEKEND
Middelburg (NL)
20, 21 en 22 juni 2025
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer

PARADOX JAZZ ORCHESTRA
Jasper Staps – dirigent
Marius Preda – cimbalom (gast)
Daniel Daemen, Donald Simoen, Guido Nijs, Jesse Schilderink, Jan Menu – saxofoons
Martijn de Laat, Robin Rombouts, Koen Smits, Teus Nobel – trompetten
Martijn Sohier, Alex van Abeelen, Ron Oligschläger, Martin van den Berg – trombones
Rembrandt Frerichs – piano
Jos Machtel – contrabas
Niek de Bruijn – drums

LOUIS ARMSTRONG CELEBRATION BAND
Michael Varekamp – trompet, zang
Harry Kanters – piano
Peter Verhas – klarinet, saxofoon
Harry Emmery – contrabas
Erik Kooger – drums

CAMILLA GEORGE
Camilla George – altsaxofoon
Renato Paris – piano, toetsen, vocalen
Jihad Darwish – contrabas, basgitaar
Rod Youngs – drums

SLY M
Ben van den Dungen – tenorsaxofoon
Miguel Rodriguez – piano
Steve Zwanink – contrabas
Mitchell Damen – drums

SAGE
Romain Gachot – trompet
Grégoir Kieffer – piano
Duarte Fernandes – basgitaar
Alexander Ivanov – drums

PEAX
Ties Mellema – saxofoons, electronics, toetsen
Barry Jurjus – vibrafoon, bellen, percussie, drums, electronics
Thomas Myrmel – techniek

THE PLOCTONES
Anton Goudsmit – gitaar
Efraïm Trujillo – tenorsaxofoon
Jeroen Vierdag – basgitaren
Martijn Vink – drums

ZUCO 103
Lílian Vieira – zang
Stefan Schmid – toetsen
Stefan Kruger – drums
Alex Oele – basgitaar
Valentijn Bannier – gitaar
Gianna Tam – percussie

MATTHIAS VAN DEN BRANDE QUARTET
“Fields of Color”
Matthias van den Brande – tenorsaxofoon
Jean-Paul Estiévenart – trompet
Tijs Klaassen – contrabass
Wouter Kühne – drums

LUNA MAKI
Roger Makizodila – zang
David Quakkelaar – toetsen
Joèl Soedito – gitaar
Davy Lourenburg – gitaar
Lauran Neerincx – trompet
Isaac McCluskey – trombone
Marijn de Zwart – basgitaar
Tobias de Zwart – percussie
Adriaan Stoop – drums

DULFER! TOTAL RESPONSE
Hans Dulfer – tenorsaxofoon
Koen Schouten – baritonsaxofoon
Jerôme Hol – gitaar
Ishaq van Niel – basgitaar
Hans Eijkenaar – drums

ZEELANDJAZZ.NL