Festival-sandwich So What’s Next

De inmiddels elfde editie van So What’s Next bood een fraaie muzikale programma-sandwich van drie dagen. De opwarmer, de ‘clubnight’ op vrijdag 3 november sloegen we over en we startten op zaterdagmiddag met de dik belegde ‘grand festival night’ en sloten af op de druilerige zondagmiddag met ‘around town’ en doorkruisten een stukje Eindhoven op zoek naar verrassingen.

UITROEPTEKEN
We genoten ons hoogtepunt overigens al vroeg op de zaterdagavond. Tussen half zes en half zeven speelden de legendarische Amerikaanse rietblazer Joe Lovano met de Deens jazzgitarist Jakob Bro. Een door de organisatie erg mager gedocumenteerd concert maar daarom niet minder interessant. Zij brachten een hommage aan (de in 2011 overleden) drummer Paul Motian, waar Lovano veel en Bro incidenteel mee had gespeeld. Maar op het podium van The Second (kleine zaal) stonden méér muzikanten dan deze twee. Zo waren er Bro’s trioleden Joey Baron op drums en contrabassist Thomas Morgan. En verder was er drummer Jorge Rossy, contrabassist Larry Grenadier en Anders Christensen op (akoestische) basgitaar. Een stevige achterban met veel ruimte voor improvisatie en avontuurlijke muziek. Lovano speelde voornamelijk tenorsaxofoon, maar pakte ook af en toe de sopraan of zijn tárogató om wat kleurige melodielijnen te spelen. En met een in aantal oververtegenvertegenwoordiging van basspelers en drummers bleef het geluid helder als een belletje.

VRAAGTEKEN
Hadden we vorig jaar nog de indruk dat het festival als broertje, zusje, neefje of nichtje van North Sea Jazz of Transition zijn laatste editie zou hebben. Zo blijkt nu een twaalfde editie voor 2024 al in de planning te zitten. Zelfverzekerder dan ooit is zelfs het vraagteken uit het logo van 2022 vervangen door de tekst ‘festival Eindhoven’. Bij aankomst in het Muziekgebouw op zaterdagmiddag hadden we de wind tegen. De 8-koppige funkband The Jig stond in de foyer onbedoeld het binnenkomende publiek de stuipen op het lijf te jagen. De sound engineers hadden kennelijk carte blanche gekregen om het volume onbeperkt open te schuiven. Het dreunde het hele gebouw door. De muzikanten van het akoestische trio van Teus Nobel speelden ondertussen mooi het ingetogen werk van Chet Baker. Iedere keer dat de zaaldeur opende, werden ze geplaagd door een golf van lawaai. Zo jammer.

GELUID
Te hard geluid is altijd fout. Het kwam helaas vaker voor. De mooie muziek van WAAN, die naar The Rooftop Club verhuisde nadat Butcher Brown verstek moest laten, werd getransformeerd tot lawaai. Naar het trio van toetsengigant James Francies waren we zeer benieuwd. Rechts op het podium zat drummer Damien Reid en de toetsenvirtuoos zat geheel links omringd door allerlei keyboards. De bastonen werden bediend door zijn linkerhand en die overstemden de andere muzikanten en andere toetsen dusdanig dat er slechts een beat resteerde. Iedere nuance was verborgen door een overkill aan bassen.

Joris Posthumus Trio

CITY STAGE
Bij City Stage (M) dat zondag weer M (v/h Meneer Frits) heette vermaakten wij ons best. Restaurant met bar waren omgebouwd tot popzaal met een nieuw podium. Het trio van de in Eindhoven geboren Joris Posthumus opende daar de avond. Posthumus die met zijn Japanse ensemble Tokyo’s Bad Boys furore maakte, maakte ook met zijn trio indruk. Startend met een hoog energieke ode aan Kenny Garrett, vervolgde hij met een aangrijpende ballad die hij schreef voor twee Iranese vluchtelingen; The Persian Travellers. Voor zijn samenwerking met zijn Japanse collega’s ligt er ook nog fraaie composities op de plank, zoals Jin Sei, dat nog uitgebracht moet worden. Dat speelde hij als een primeur samen met Daybreak en hij sloot af met Omiwatari, waarmee hij het publiek met succes verleidde om mee te zingen.

Het als Quartet aangekondigde Sun-Mi Hong Quintet heeft de laatste jaren veel (internationale) podiumkilometers afgelegd. Dat heeft ertoe bijgedragen dat de band van de creatieve Koreaans-Amsterdamse drummer alleen maar gegroeid is en de onderlinge samenhang hechter is geworden. De bevlogenheid van de muzikanten spat ervan af. Het podium is helaas wat krap zodat pianiste Chaerin Im wat verscholen gaat achter de vleugel.

Het Belgische 4-koppige LũpḁGangGang mocht haar plek van de zondag verruilen met een leeggevallen plek op zaterdag. En zodoende konden zij de avond bij de City Stage – dat zondag weer M (v/h Meneer Frits) – heette enthousiast afsluiten.

ZONDAG AROUND TOWN
Niet het beste weer voor een stadswandeling deze zondag. Maar het is wat het is. De door ons gemaakte planning sloot niet aan bij de planning van de organisatie. We dachten vooraf bij ‘meneer Frits’ nog even wat te kunnen drinken alvorens het concert Bliss Quintet begon. Maar een naar onze smaak te laat uitgevoerde soundcheck verplichtte ons een half uur buiten in regen en wind te wachten.  We besloten die tijd te gebruiken om naar LAB 1 aan de Keizersgracht te lopen. Daar konden we wel wat drinken en bovendien genieten van de muziek van het kwintet van saxofonist Sam Newbould. We dronken niet alleen een heel lekker biertje maar de muziek was helemaal top. Mooie soms tamelijk nieuwe verhalende liedjes die door Newbould kleurrijk werden ingewijd met anekdotes over zijn leven op het Noord-Engelse platteland waar hij opgroeide. Het kostte weinig moeite om onze tijd daar uit te zitten.

Later die middag hebben we nog even bij Meneer Frits aan de deur gevoeld en die bleek nu open. We troffen daar zangeres en entertainer Madison McFerrin (inderdaad de dochter van…..) aan die met haar drummer een korte show gaf.

We eindigden in de pijpenla van het Stage Music Café. Helemaal achterin was er voorzien in een piepklein podiumpje waar Mauro Cottone met zijn kwartet voor een select luisterpubliek speelde.

Sam Newbould Quintet bij LAB 1 (Keizersgracht 19)

Mauro Cottone in het Stage Music Café (Stratumseind 25)

So What’s Next
Festival Eindhoven
Eindhoven (NL)
4 en 5 november 2023
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer

SOWHATSNEXT.NL