Oded Tzur fluistert delicate aangename klanken

De kakafonie van het altijd opgewonden Tilburgse publiek voorafgaand aan het concert verstomt meteen wanneer de muzikanten van het Oded Tzur Quartet worden aangekondigd en het podium op komen. Wie kwam voor grof vuurwerk en daverend tenorgeweld zal misschien een lichte teleurstelling hebben gevoeld. Wie het ontging dat dit kwartet meer was dan een pianotrio, heeft de nuance in de muziek misschien enigszins gemist en zat wellicht al te veel in de wolken van “the coming festival”. Zo werd het carnavalsgeweld van de komende dagen aan de bandleider omschreven door een chauffeur tussen Nijmegen en Tilburg.

Nuance en detail is er genoeg in de muziek. Het Oded Tzur Quartet heeft de aandacht van het publiek en blijft dat houden tot en met de toegift.

BLIJ
Tenorsaxofonist Oded Tzur loopt direct naar ‘zijn’ microfoon en buigt een beetje door de knieën. Heel zachtjes en beheerst begint hij te blazen. Zijn authentieke en herkenbare techniek en geluid zijn een verworvenheid na zijn studie van onder meer Indiase speltechnieken. Ook worden hem eigenschappen van John Coltrane toegeschreven. Vanuit zijn benen veert de saxofonist mee met elke wending in de melodielijn. De weloverwogen en zorgvuldig gekozen breekbare klanken stijgen op vanuit de beker van de tenorsax. Flinterdun, verfijnd en soms fluisterzacht zoeken de fragiele tonen hun weg naar de gouden microfoon voor op het podium en het aanwezige publiek. Het enthousiasme voor zijn eigen sound, maar ook de klanken van zijn collega’s op het podium kan Tzur niet verhullen. De onbevangen vreugde straalt van hem af. Het publiek in Paradox mag meegenieten van zijn muzikale blijdschap.

PAS OP DRAKEN!
Uiteraard speelt het kwartet veel muziek van het ECM debuut Here Be Dragons, een waarschuwing (HIC SVNT DRACONES) uit tijden dat de wereld nog veel onontdekte gebieden had. Op landkaarten waarschuwde men op de randen van het onbekende voor draken, monsters en ander gevaar.

ZEN
Overigens lijken de muzikanten zich behoorlijk Zen en op hun gemak te voelen en zich niet van enig gevaar bewust te zijn. De Griekse bassist Petros Klampanis is de meest vaste factor in de band en speelde ook op het vorige album mee. Pianist Nitai Hershkovits behoort tot de inner circle Tel Aviv-New York. Onlangs speelde hij nog met Or Bareket in Paradox. Bij dit kwartet speelt hij meer ingetogen en soms heel klassiek aandoende dromerige solo’s. Slagwerker Johnathan Blake is één van de meest gevraagde sidemen en is multi-inzetbaar. Hij speelt met schijnbaar geringe inspanning en lijkt alle onderdelen van de drumkit vanuit de pols te bereiken. Door de bijzondere lage opstelling van zijn cymbalen zit hij niet voor het publiek verscholen.

PRESLEY EN COLTRANE
De nieuwe cd eindigt met het mierzoete Can’t Help Falling in Love dat al eens eerder op de plaat werd gezet door Elvis Presley. En zo wordt ook de laatste set besloten. Er volgt vanzelfsprekend nog een toegift. Daarvoor wordt Afro Blue ingezet, een nummer van Ramón “Mongo” Santamaria Rodriguez en door John Coltrane op plaat gezet.
En daarmee is de cirkel rond en kan op een memorabel concert worden terug gekeken.